Aan het werk dushi!

Deze keer zal ik het niet te uitgebreid hebben over al die heerlijke duikmomenten in de rust van je eigen luchtbellen onder water waarbij je bijzondere frogfishes, indrukwekkend grote barracuda’s of tarpoenen, kleurige papegaaivissen of enorme scholen onder de zoutpier tegenkomt… Wel zou ik een uiteenzetting kunnen geven over de zondag in Natuurpark Washington Slagbaai; heerlijk cruisend in de pick-up (vet stoer) door het desolate landschap van cactussen, zand, grint, woeste oceaan uiteenspattend tegen en in de rotsen, afgewisseld met een snorkelsessie over en tussen het koraal, en een vrolijke blik op een familie flamingo’s. Maar goed, om jullie niet te doen geloven dat ik straks in mei/juni een maand langer hier bivakkeer omdat we zoveel vrije tijd hebben, zal ik ook wat vertellen over het werk ;-).
In de eerste plaats: ja, ik blijf dus een maand langer omdat er geen opvolging voor mij was gevonden. Straks tussendoortje vakantie in Panama met Lotte en Oscar, en dan weer terug! Is voor de continuïteit van mijn werkzaamheden wel prettig, want behalve dat wij ons hier (uiteraard) met patiëntenzorg bezig houden, zetten we ons ook in voor verbetering van het ziekenhuis. We maken en herschrijven protocollen, procedures en processen en zo ik aangesteld tot medisch teamleider van de afdeling. Inmiddels is het eerste grote project gelanceerd: het Protocol Medicatie van Opname tot Ontslag. Het medicatievoorschrijfsysteem is hiermee veranderd, met als achterliggende gedachte om de verificatie en veiligheid van het voorschrijven van medicatie te verbeteren. Het is uiteraard voor iedereen wennen, en dat betekent voor mij dan ook veel buurten bij de apotheek, de verpleging, de dokters en de afdelingen inkoop en communicatie. Intensief en hopelijk levert het verbetering op! En ondertussen schaven we door om het nog verder te verbeteren. Maar de volgende projecten staan al voor de deur; of liever gezegd, daar ben ik op papier en in de communicatie (draagvlak creëren ;-)) al mee bezig: protocol regulatie diabetes mellitus op de afdeling en peri-operatief, protocol gang van zaken op de afdeling, en het maken van een triagesysteem voor de polikliniek. Tot slot is het natuurlijk ook leuk om voor de nefrologie ook nog een project te doen en dus ga ik proberen een voorbereidingstraject voor de niertransplantatie op te zetten. Daarnaast is er genoeg aan onderwijs te geven: voor de Amstelacademie gaven Joris en ik onderwijs aan de dialyseverpleegkundigen in opleiding, met de ziekenhuisartsen doe ik een keer per 2 weken bed-side teaching, op de donderdagavond refereren we met huisartsen/specialisten/ziekenhuisartsen/apotheker (en vind dan maar eens een geschikt onderwerp en voor ieders niveau passende uiteenzetting… Dankbaar zijn die nieren met hun functies toch weer ;-)), en aankomende week begeleid ik de huisartsen bij hun FTO (farmacotherapeutisch overleg). Zo typende begin ik me af te vragen waar ik eigenlijk de tijd voor het duiken vandaan haal ;-).
Dus deze periode hier leer ik weer heel wat over management, specialist zijn (hoe moeilijk het toch eigenlijk nog steeds wel is om hier te moeten zeggen dat ik internist-nefroloog ben ;-) want het principe AIOS en in opleiding kennen de Bonairianen niet en vinden ze ook maar ingewikkeld; ach wen ik daar vast aan…), en dat de boel de boel laten soms heel goed kan. Dan verlaat ik het ziekenhuis en lig een half uur later toch weer heerlijk in het water terwijl er 3 dingen open staan op de computer. Want ach… dat kan de volgende dag ook wel weer. Of niet, en dan zie je op vrijdag door alle drukte die dingen nog steeds open staan. Nou ja, en dan heb ik weer een weekenddienst en komt het goed uit als je nog wat moet doornemen, want dan besteed je je tijd tenminste nuttig, wachtend op de lab-uitslagen van die zieke patiënt op de special care. Ja hoor, m’n collegae raken er hier ook al van overtuigd dat ik die zieke patiënten aantrek.
Dat is ook zo iets, die zieke patiënten. Omdat we toch een beperkt ziekenhuisje zijn, moeten we anticiperend inschatten of de zieke patiënt bij ons beter zal kunnen worden of dat daar toch andere capaciteiten voor nodig zijn. In dat geval moet de patiënt met de Air Ambulance over naar Colombia of Aruba. En dat hebben we toch al meerdere malen gehad, en dan dus naast die ernstig zieken (lokaal of toerist), die het wel bij ons goed doorstaan.
Om de cirkel van dit verhaal rond te schrijven: afgelopen week kreeg ik ook post van de IND: ik mag blijven, en heb nu de vrijbrief (letterlijk) om voor onbepaalde tijd op Bonaire te mogen zijn en heen&weer te gaan. Goed dus maar dat ik me al goed aan het integreren ben: hardlopen of mountainbiken kan ik tegenwoordig ook rond 14 uur ’s middags (lekker temperatuurtje ;-)), bij 25 grC moet je toch echt een vest aan, op de poli kan ik bewust dubbele afspraken maken, want net als de patiënten houdt nu de dokter zich dan ook niet meer aan de agenda. We zien wel hoe de dag hier loopt. Gewoon…omdat het kan! (Cheers, nog even een drankje bij zonsondergang aan de pier.)