Water, kou en waterkou

De tijd vliegt… Toen ik zelf vloog, naar Bonaire dus, las ik in het vliegtuigmagazine een artikel van een psycholoog die onderzoek had gedaan naar vervelen. Dat was geen vervelend artikel, en de uitkomst van het onderzoek was dat het heel goed is om je af en toe eens te vervelen, omdat je dan in je onderbewustzijn ontdekt wat je eigenlijk echt belangrijk vindt om te doen en te zijn. Dus ik nam me voor dat het dus best goed idee kon zijn om me misschien eens goed te gaan vervelen op Bonaire; klein eiland, elke dag zon wolken windje, klein ziekenhuis, korte afstanden om overal te komen. Je zou er zomaar eens op uitgekeken kunnen zijn… Zou je kunnen denken…

De tijd vliegt! Dat is meestal een teken dat je je he-le-maal niet verveelt! Tja, dat is eigenlijk ook niet zo vreemd hier als je van water houdt, en dan met name van water in de zon ☺. Om maar eens wat te noemen:
-uit het werk fietsen of met auto naar baaitje, bikini aan, snorkelset om en na een uurtje met je hoofd onder water voelt het als een nieuwe dag;
-maar voor het afwisselende kan je er ook een echt uitje van maken door naar Klein Bonaire te gaan met de watertaxi en daar te snorkelen (heel leuk om te doen met je ‘baas’ ☺);
-in de pauze van het werk even naar het lunchzaakje om de hoek voor een lekkere en verfrissende (door bevroren water erin) mangoshake;
-je over laten halen door een collega om toch de duikcursus te starten en vervolgens als door het duikvirus besmet het liefst elke dag afdalen naar 18m diepte; WAUW wat een mooie kleuren- en vormenpracht van koraal, wat een prachtige vissen!
-wegens duikvirusbesmetting dan ook doorgaan met lessen en in les 1 Advanced tussen de mansgrote jagende tarpoenen zwemmen in de lichtstraal van je zaklamp (toch eigenlijk best eng);
-op les 2 van Advanced aan het begin van de les tegen Micha (anesthesist, buurman en die dag duikbuddy) zeggen: als je inderdaad je GoPro (onderwatercamera) meeneemt, gaan we die schildpad zien; en dat dat vervolgens uitkomt! MEGA (wat stonden wij na afloop te zingen springen juichen trappelen! De instructrice zei nog nooit zo’n enthousiast klasje gehad te hebben ;-)). Wat zwemt zo’n schildpad sierlijk zeg!!
-diezelfde dag toch ook maar starten met windsurfen, want tja, ik houd zo van water in de zon, dus waarom ook dat niet proberen? En warempel, na een uur les kan je zowaar de helft van de tijd OP de plank blijven staan i.p.v. ernaast, EN draaien! (ik beken: nu moet er geoefend worden)
-en tja, als je dan een zondag ook nog hard aan presentaties hebt zitten werken, is een fietsritje met mede-zielepoot-presentatie-maker-op-zondag richting bevroren water (lees: het allerlekkerste ijs van Bonaire bij Gio’s) een welkome afwisseling (alhoewel: alweer water in de zon; uiteraard wel opgesmikkeld aan het water)
-en bovendien: wat is er lekkerder dan bij ondergaande zon langs de boulevard te hardlopen (32 grC is het einde dag, beter uit te houden dan eerder op de dag), terwijl de lucht verandert van blauw naar roze, oranje en paars; mijn hoofd daardoor met dezelfde kleuren is veranderd, bij thuiskomst koud afdouchen en nog even onder de maan in het zwembad te plonsen om de hitte kwijt te raken… Dat is genieten! (zeker als er dan ook nog een kolibri langs fladdert)

Mochten jullie nu nog niet gestopt zijn met lezen omdat het toch wat eentonig klinkt, dat water in de zon: er gebeuren soms ook minder leuke dingen ;-):
-je kan tijdens het hardlopen zomaar ineens sprintje moeten trekken voor de zwerfhonden op straat (daarom dus niet langer wachten tot de temperatuur hardlooptechnisch wat aangenamer zou zijn, maar toch terug zijn voor het donker wordt);
-je kan het ene moment nog gezellig zitten te eten of borrelen (vast en zeker weer aan de oceaan), en het andere moment onderweg zijn naar het ziekenhuis (alhoewel het de anesthesist of kinderarts het vaakst overkomt). Want als je met weinig bent, heb je vaak dienst. Dus met collega’s ergens gaan eten betekent: iedereen met eigen auto (in het donker ook niet gaan fietsen wegens eerder genoemde honden);
-ten tijde van carnaval moet je gedurende 4 dagen zomaar omrijden naar het werk wegens wegafzetting voor de optocht langs het ziekenhuis; dat betekent toch al gauw 9 minuten fietsen i.p.v. 6…
-we maakten het koudste moment van Bonaire mee: 18 grC…
-dat voelde toch een stuk minder koud dan de waterkou van de nachtduik… Ik had bijna een warme chocomel genomen ;-)

Kortom: ik heb mijn onderbewuste nog niet aan het werk kunnen zetten door verveling, maar misschien wel door ontzettend veel lol en genot van alles hier op en om het eiland! Dushi Bonaire!